isim

is. <ər.>

1. köhn. Ad. Hökmün Malik Əjdər, ismindir Ədhəm: Didələrim qan-yaş tökər dəmadəm. Aşıq Abas. <Rəcəbli:> İsminiz nədir? <Mirzə Heydər:> İsmim Heydərdir. Ə. H.. <Zabit:> Orada isimləri yazılı məhbusları bənə təslim etməlisən. H. N..

2. Qrammatikadan: canlı və cansız əşyaların adlarını bildirən nitq hissəsi. İsmicəm köhn. – toplu mənalı isim. İsmi-xas köhn. – xüsusi isim.

◊ İsmi-əzəm – nağıllarda: sehirli dua adı, tilsim duası. Qız Məlikməmmədə dedi: – O səni bu günə salan adamdı. Düz qırx gündü ki, mən onnan çırpışıram. Axırda mən ismiəzəm oxuyub onu yatırtmışam. (Nağıl). İsmi-şəb – hərbi xidmətdə, yaxud gizli şəraitdə öz adamlarını tanımaq üçün tətbiq edilən və ancaq əlaqədar şəxslərin bildiyi gizli şərti söz, ya ifadə; parol. Şeypur çalınandan sonra küçələrə ancaq ismi-şəb bilən adamlar çıxa bilərdi. P. M.. İsmişərif köhn. – əsil mənası «şərəfli ad» olub, keçmişdə birinin adını soruşduqda hörmət üçün işlənərdi, indi çox vaxt zarafat və ya kinayə ilə deyilir. İsmi-şərifiniz nədir? – . . İki il keçmiş kənddə şura seçkisi başlananda, şura sədrliyinə qoyulan namizədlərin siyahısında Tükəzban xalanın da ismi-şərifi yad olunmuşdu. B. T..